Твојот абер, мајко моја, ме раскинува.
Велиш дека сосем сама ноќи минуваш.
А над куќи иста ѕвезда те посетува.
И на мене толку силно те потсетува.

Кога мислиш ќе ја допреш се извишува.
И од солзи ново писмо, мајко, пишуваш.
Велиш тешко ваков живот се издржува.

Слушам песни, стара ле мајко, не ме веселат.
Тапан тропа, стара мајко, не ме подига.
Туѓи зборој, стара мајко, не ги разбирам.
Не се тие песни, мајко, како нашите.

Господ знае колку сакам да те гушнам јас.
Барем малку твојта старост да ја олеснам.
Да ти вратам се што зеле, еј годините.
Да ти лечам мачна душа од горчините.

Знаеш мајко дека овде корен пуштивме.
И на ова сино небо ѕвезди треперат.
Твојте внуци, сјајни ѕвезди, мајко тука се.

Слушам песни, стара ле мајко, не ме веселат.
Тапан тропа, стара мајко, не ме подига.
Туѓи зборој, стара мајко, не ги разбирам.
Не се тие песни, мајко, како нашите.
Не се тие песни, мајко, како нашите.